Frank Vandewiele

Het klassieke voorseizoen zit er weer op. Hebben jullie genoten? Ik alvast niet.

Het voorspelbare en stereotype koersverloop stoort iedere wielerliefhebber meer dan mateloos. In de inmiddels traditionele vroege vlucht trachten enkele mindere goden steevast hun sponsor in beeld te brengen. Eens door het peloton gegrepen, begint het al even voorspelbare tactische geleuter van de sportdirecteurs. Gewriemel aan de oortjes, overleg links en rechts. De renners worden aan banden gelegd en mogen zelf niet meer beslissen hoe ze de koers maken. Krijgers van de arena herleid tot inzetbare pionnen in een spelletje Stratego tussen zelfbeweerde koersvisionairen. 

Hoe kan het in godsnaam zijn dat na een loodzwaar parcours als Luik-Bastenaken-Luik of Parijs-Roubaix nog pakweg een half peloton de laatste kilometer ingaat? Dat een atleet niet oneindig veel pijlen te verschieten heeft en zijn unieke cartouche best spaart voor de finale, weet ik als trainer maar al te goed. Maar is er überhaupt nog sprake van een “finale” in dit strategische steekspel?

Volgens Michel Wuyts daarentegen, is de terughoudendheid en de bijna panische aversie voor demarrages mede te wijten aan de huidige nivellering aan de top. Complete larie. De súbtop wordt inderdaad alsmaar breder, dat is correct. De absolute voorjaarstoppers zullen echter altijd op eenzame hoogte staan. Laat hen hun voorrecht dan toch uitspelen! Degradeer hen niet tot lijfeigenen, speelbal van ploegmanagement en commerce.

Koers zou evenwel de koers niet zijn, mocht het dopingspook zich niet op een of andere manier in de debatten mengen. Tramadol, een toegelaten maar verdovende pijnstiller, zou volgens ingewijden een mogelijke oorzaak van vele valpartijen kunnen zijn. Kan best. Maar – zoals Eddy Merckx – poneren dat renners niet meer kunnen sturen omdat ze te WEINIG koersen, is regelrechte onzin. Vier keiharde eendagswedstrijden in 12 dagen is simpelweg veel te veel. Vermoeidheid heeft niet alleen een weerslag op de fysieke prestatie pur sang, maar des te meer op de motoriek en het attentievermogen. Renners zitten allesbehalve fris op de fiets en verliezen de controle om de spieren efficiënt te gebruiken. Alleen de allersterksten in koers kunnen nog enige stuurvaardigheid aan de dag leggen.

Daarenboven zijn onze wegen in steden en gemeenten gemaakt om de snelheid van het verkeer tot 30 km/u af te remmen. Hindernissenparcours van eilandjes en bloembakken. Dan kan je je toch wel voorstellen wat er gebeurt als een peloton met enkele suf gereden en naar de ploegradio luisterende renners er aan de dubbele snelheid doorheen raast? Vraag maar eens aan kind van de rekening, Johan Vansummeren.